Kınındayım Kolsuz Kanatsız

karşımda mahalle akşamları
ana caddeden uzak ara sokaklara
vuruyor soğuk
gün nazlanmadan çekiliyor
kendi bilinmez köşesine
kel kafalı çocukların bilekleri ince
elleri ceplerinde
çocuklar birazdan yıpranmamış düşleriyle
dalacaklar ilk uykularına
nefeslerinde sen
avuçlarında unutkanlık
ama sen...

sen...
al beni içtenliğine
ömrüm ol...

hint fakiri güneş
sensiz kışın hükümranlığına fit
uzun tren yolculuklarından gelmiş gibi
alınganım yokluğuna
koynunda saçların kokulu
sabah ürpertilerinin

kolsuz kanatsız kınındayım
gülüşlerinden
zamansız ve mekansız mahrumluğumun
kan gülleriyle tartarken
en ufak tebessümünü bile
çingene ruhumu prangalamak için
dudaklarına...

bulutlar seviyorlar apartmanları
bulutlar nem kokulu saçları gibi
günaydınlarımızın
arabalar kocaman gözleriyle
yoksul yokuşu tırmanmaya hevesli
belediye otobüsleri mavi canlar*
kışa alıştık der gibi koruyorlar yolcularını
sevimli...

sen gitmişssin
sen hiç gelmemişsin
öyleyse nasıl gittin
sen...
yüksek sesli şarkılarıma gel/sen...

bu arsız yokuşu sevdim
arsız çamurlarını
sanki sonu senin evinde...


*mavi can:Adana’da halk otobüslerine verilen isim...

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.