Anlatılır: Bir gün bir yetenekli insan,
Kediye kahve tutmasını öğretmiş.
Gelince konuklar kedisiyle yaparmış ihsan.
Bu özellik baştanbaşa ülkede dillenmiş.

Gel zaman git zaman kedi aracılığıyla,
Dost meclisleri şenlenir, sohbet demlenirmiş ala.
Kedi sahibi bin geceden bin bir keyifli;
Sanki yazın güneyde kumsalda,
Kışın Uludağ’da pür neşe kaymada.
Menekşe lale dermede, durmadan baharda.
Güze selam yapraklar sararsada,
Kahve servisleri hem köpüklü, hem de çokça.

Bir gün böylesi çok mühim bir kahve tutmada,
Fare görünmüş köşeden bir ara.
Fincanlar bir yana atlamış kedi ava.
Her şey ama her şey olmuş heba.
O kadar nam ve o kadar çaba,
Savrulmuş atılmış bir yana.
Sahibin üzüntüsünün bini bir para.

Kedinin fendi; yılların şöhretini yenmiş,
Ve efendi sahibinin yüreğini delip geçmiş.
Her şey aslına rücu edermiş.
Yaratılışında ki tıynet neyse gün olur,
Kahrolası zamanda ve umulmayan anda çıkarmış.
Bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı olsa da;
Köpüğü de kahvesi de yutulur hatırı unutulur.
Lakin bu mesel dilden dile, nesilden nesile
Anlatılır ve aktarılır dururmuş.

S. Edip Yörükoğlu