Ne zaman bir yangından
masal çıkarmaya çalıştı ellerin

var mı

aklında eller olan
gölgeyle sevişmişliğin ?



Dilinin ucunda işlenmiş bin bir cürüm
saçlarımı beyaza sürükleyen
ki sıkılmış avuçlarının içinde
bir kez uyumadım ben

Gönlünün zindanında
voltalara serilmiş yüzümle
dikenlerinde yatırdığın hüzünlü besteyim
Avuçlarının arkasında soluklanan gözlerin
aydınlatmadı tek gecemi
İsa’nın yerine ben çarmıha gerildim

Şimdi
notalarımı kim verir bana geri ?
Kim bağlar yerlerine
kopmuş kirpiklerimi ?

Sen ?

Senin kar yanığından bozmadır
tenimi kuruttuğun ellerin
ki susuzluktan çatlamış çizgilerinde
kırılır bileklerim




Sen mi cehennemi gördün ?

Romanın son sayfasında
çürümüş kefenleriyle
ele yazılıp unutulmuş mektuplar
Dizlerimi kurşunlarken
ruhumu yağmalarlar

Ben…

kapının önünde
bir cümle yazmadığın
liyakatsiz günahkar !


Sen mi harflerden düştün ?

Fal kurnazlığıyla alırken papatyanın âhını
kırdığın kalemi/mi/n sancısında
yitirdim gözlerimin ferini
Şimdi toprak altında attığım her adımda
kesiyor tabanlarımı tabutun sessizliği



Sen mi uzaklara sürüldün ?

Kıyıdan çok uzaklarda vurguna bırakıldım
Kozamın içinde
açılmadan gözlerim
Kanatlarım çiğnendi girdabın ortasında
uçamadım
Satır aralarında
tek başıma delirdim



Sen mi ölümden döndün ?

Pası dökülen zincirleriyle
çullanırken üzerime el birliği
kulağı sökülmüş zebaniler
Benim hesabıma yazıldı tek tek
alnı lekeli düşükler
Sahte cennetin kapısında
sen gölge ve arsız hayaller



Kendime beddualardı dökülen
açılmış ellerimin arasından
Sana kıyamadım
beni yaktım sürgünlerimin ucundan

Gel gör
dokunmadığın tenim
cemrelere küskün şimdi
Solgun benzinde şaşı bakışlarıyla
ne çok iblis gezindi



Kına zannettiğim renk
meğer kan kurusuymuş
Köklerime kasteden
idam mahkumuymuş…



Sen mi acı çektin ?





Özgür SARAÇ/Râzı
07/08/2009 Denizli