Rüzgarın Önünde Olacak

güz ufukları gibi durma karşımda
inan
sokulgan alevlerim yakmaz ellerini
bazancık da olsa başkalarına hiçbir şeyleşemez misin
sırf benim için ama
sorular sormalısın benimle ilgili
uzaktan yakından ilgisi olmamalı başka hiçbir şeyle
bir zeytin dalı uzatsan senin için bir hiç olmama
bazancık
içinde
ve
içimde
önümüze diktiğin kayaları tuz buz etsen bir
gerisini düşünmüyorum inan
nerde açarsa açsın umut gülü

’ne dün ne yarın hele hele bugün...’

senin açtığın yerde
ve güldüğün andayım bir karadeniz türküsü gibi
belki oynak belki hüzünlü belki umarsız yağışlı
ama sende

beni beklememelerini bıraktım çoktandır
olur veremiyorum alnıma ısrarlı
kararlı bir namlu gibi dayanmasına
sadece sözcüklerin
yürümelisin ki olup olmadığım nereyse
bağıydı bahçesiydi parkıydı caddesiydi
sağır edercesine haykırmalısın kavgamda
kadarlarıma inanmıyorum gibilerime soğuğum şu aralar
ne gül ile gül ne o meşhur terazi
seni sevmektir tek ölçüm seni sevmek tek hayat tarzım
rüzgarın önünde olacak
ama ne zaman olacak bir şey diyemiyorum
sensizse tabutum
bitişi okuldan kaçışlarımın
arkadaşlarımı yarım ve kırık gülüşlerimle sevişlerim
alıngan hallerimi sokaklara vuruşum
hanili anlatışlarımın gözyaşı döküşü
serçelerin su içmeye sekişine
rüzgarın önünde olacak
ama ne zaman olacak birşey diyemiyorum
sensizse tabutum
akşamı krallar gibi akşam ettik demektir
yumuşamasına gerek kalmadan hiçbir karanlığın
ömrüm orospu olmadan sevdiğimle kalmalıyım
seninle dursuz duraksız sevişmek isteğime
denizi örnek vermeyi

kimseye ağzımı açamıyorum söylediğimle senaryoyum
zamanı nasıl sıkı sıkı dolduruyorum bir bilsen
zaman doldukça eriyor sözümona aşk çığları
ölüm denilen o herşey nasıl eziliyor bu karmaşada
şaşırma canım ama yitmeyecekmişim gibi geliyor bana
seni sevince dünyadan
beni kimse anlamasın
istemiyorum
tüketsin ömrümü gözlerin
sen bile sana mı olduğunu
bilme istiyorum
kızma olur mu

sensizlik hariç herşeyi terketmenin telaşındayım
kendime fazlayım fazlalarımsa yavşak bir yalnızlık
o bana ait değil ben yalnız değilim
aptal yerine koyuluşlarım var en azından
bana çocuk nasihatları çekişlerin
mutluluk tablolarınla dolu odamda hüzünlü şarkıların
senin ne kadar benim/le olmadığını düşünüyorum

rüzgarın önünde olacak
ama ne zaman olacak birşey diyemiyorum
sensizse tabutum
bir taş yığını gibi devrileceğim sokakta ve yaz aylı
niçinsiz çünküsüz
büyük ayı küçük ayı derken
sonsuzluğun tam ortasına


’dün...yarın...hele hele bugün...
hiçbirinde değilim
evet belki böyle vahşi
böyle bakımsız
kirli sakallı ve salak...

zaman sınırlar çizer
seni sevmek sonsuzlaştırır...’

Kağan İşçen




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.