Leylak Sevme Yorgunu
Leylak Sevme Yorgunu
1. sana ulaşan bir yanım olsaydı en azından kalırdı kalbimin bir kıyısı çöl azgınlığında bu riyakarlıkta kendimi reddetme sabahlarımda hep sonralara ertelenmiş imkansızlığın açığa çıkması gibi patikalar yorgunuyum ama dert etmiyorum sen çıkarsın diye en olmadık bir zamanda karşıma 2. kendimi kendimle sınıyorum hayli zamandır yaralı oyunumda hem ebeyim hem oyuncu yalnızım kan köpüklü kısraklara taş çıkartırım iz sürmekte keskin dönemeçler ustasıyım yorgun yüzleriyle son akşam uykularına çekilirken bulutlar seni alın yazım sanır kendimde ararım yalnızlığımla sarmaş dolaş ve şapşal kızıl kıyamet leylak sevme yorgunu seni leylağım bildim hangi mevsime kandın yorulmak nedir unuttum dert etmiyorum çünkü anımsamaktır en güzel mevsimi dudağının çünkü sen konuşunca leylak boylu düşler bağırırdı acılarımın dipsiz kuyularına anımsa beni sesli anımsa her anımı tatlı bir türküye dönüşsün hıçkırıklarım gün gün bir ben olayım zil zurna tek baharın seni leylağım bildim toz pembe kanıma girdin yedi renk nedir unuttum dert etmiyorum sen açarsın diye en olmadık zamanda yanağımda 3. iplik iplik ahmak ıslatanlar bıraktım ardımda sensiz yağmurlarla yıpranık yüzümle bana kendimden başka ihanet bile edecek kimse yok yeryüzünde kendimi kendimle sınıyorum uyanmayarak kan rengi yemyeşil sabahlara seni yanımda istiyorum sütten kesilmemiş bebeler gibi ağlıyorum pespempe...ben kötülük düşünmem başka bir rengim yok seni aramaya yakıştırdığım bu kentin bütün kör kötürüm kuşları gibi sığınacak bir dal arıyorum ağzımın kenarında sarı akıtma gözlerim yumuk leylak sevme yorgunu olduğumu kimseler bilsin istemiyorum çünkü istisnasız uzun boylu düşlerimde ayrılıyoruz önce çünkü bu yüzden kendimi hiçbir gerçeğe layık görmüyorum sen yanımda olmadan açmadan hiçbir ağır aksak dalımda hayatla boy ölçüşemiyorum leylaksın ya kalbimdeki düşte oturaklı sana kıyamam kıyamıyorum bozulmasın toprağın rahatın aslında seni de değil galiba sana en uygun baharı arıyorum benim için senden de önemli olanın senin mutluluğun olduğunu kimseler bilsin istemiyorum leylak sevme yorgunu olduğumu şiir yürekli bir bahçevanım ellerim beş vakit sözcüklü karanlığı aydınlıklı dili damağı bereketli kimseler bilmesin leylak sevme yorgunu olduğumu işim bu ben işimi seviyorum asıl baharını bulamamış leylağımı bahar nedir unuttum dert etmiyorum bildiğim için leylağımın baharının kim olduğunu ’ellerim taş taş üstüne bırakmadı saçlarını okşadığını sanmaktan dillerim toz toprak koymadı seni sormadık dikenlerse dikenliğiyle ezik paramparça ayaklarımın altında dört bucağın gün/ahı seni aramaya kıyamıyorum...’ Kağan İşçen (c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir. |
tebrikler güzel bir şiirdi