Kentler Beni Unuttu Demek Uykudasın
ay ışığı akıyor gözlerimden
hüznüm geceye saklı hangi sabahı hazırladın umutlarıma ve güneş nasıl olur da yakışır birgün gözlerime sensizsem bir bana mı yazık tüm evrene mi yüreğimin kanadı kırık sen gel bana suskunluğuma emeklemeyi öğret konuşsun utancı uzaklıkların ezgimi ellerine al parmaklarım göğün sayfalarına boyun bükmesin bitmeyen yollar mühim değil yanımdayken sensizliğim her adımımda adın saklı durma...emeklemeyi öğret suskunluğuma gürül gürül ısınsın acılarım sesimde konuş benimle iki ayrı ırmak gibi bir yürek denizinde birleşsin seslerimiz sonumuz yalnızlık okyanusunda bir ada olsun "ufka sahip çıksak desem dinler misin deniz kuşları küsmeden fırtınamıza" ezgimi ellerine al sarıl çığlığına akşam korkumun sesimle sarmaş dolaş olsun dudakların mutlu bir türkü olayım yüreğinde ben böyle kıt kanaat ölümlü süzgün haritalardan silinmiş bir orman gibiyken toprağın rengiyle gel köklerime ayılt sana bakma sıklığımı güneş ve yağmur değmesin sakallarıma gözlerimde yalnız güzelliğin at koştursun hiçbir intihar çıkmasın önüme başka bir macera istemiyorum ben saçak altlarında ölürüm yokluğunun kentler beni unuttu demek uykudasın ağrıma gidiyor sabahların kıpırtısızlığı yeryüzüne fışkıran sular gibi ağlamak istiyorum yeryüzüm olur musun yayılsın her yerine köpüklerim unutkanlığın zehirimle yıkansın unutkanlığını unutmak istiyorum hatıralar duysun istiyorum akşam korkumun çığlığını "zamana hiçbir pay bırakmadan gel sonsuzluk olsun bu akşamın diğer adı" kağan işçen |
usta olsun şairin öbür adı
varolasın...