Gökyüzü ışıl ışıllığa bürünüp parlayınca dolunay,
Samanyolu’na taze yaldız gibi samanlar dökülür.
Arasıra ince bulutlar raksla okşayıp aydan alırken onay,
Gönüller içinde tarifsiz ihtişamıyla aşktan şafaklar sökülür.

Sevecenlik yelpazesine, hayaller değiş-tokuşlarda üfürülür.

Hayatın turuncu gölgesinde veranda ferahlık,
Yaz akşamlarının esintisiyle koyda mutluluk rahat ve şık.
Pembe kamelyalarda mor salkımlı sıra dışı anılmışlık,
Yeşile tutunan hayatlarda lilla sevgiden arkadaşlık.

Bir dal, bir yaprak, bir çiçek, bir meyve;
Ruhların ganiliği zamandan coşkun cezerye…

Işık gibi parlak yağmur gibi taze mutluluk,
Güneşçesine yeni doğmuş gibi parlayıverir.
Umut; iyilik ve hasret tohumlarına verirken soluk,
Hayat kendi akışında sürüp gider ve sevinçler dirilir.

Cemreli baharların şafaklarına sevinç çiçekleri serilir.

Sıcak karşılama ve sıcak uğurlama köşe bucak,
Tutulan dileklere zamanın kalbi ılıyacak.
Öğütülen canların sonbahar hüznünü ancak,
Safbahar şafağıyla cancana tanlar onaracak.

Bir yar, bir yaren, bir siyam, bir insicam;
Dur-durakların yüreklerde sımsıkılığı pür ihtişam...

Kara bir dumancasına bulutlar şişerek ufuklarda,
Hava esmerce koyulaşır heyecanla şimşekler parlar.
Gök kesik kesim gürler, serin yağış kokusu topraklarda,
Pıtır pıtır ses çıkararak neşeyle yağmur başlar.

Elinde tığı zaman, gönül taraçalarında kanaviçe nakışlar.

Gök ağlar, yer güler; birbirini tamamlar,
Bununla donanır canlar ve cananlar.
Yürek ağlar, ruh güler; birbirini tamamlar,
Bununla donanır canlar ve cananlar.

Bir şan, bir şöhret, bir nizam, bir intizam;
Gel-git hareketlerinin gönül denizinde tadı badem…

S. Edip Yörükoğlu