Acının Giydiği Gömlek Gibiyim
Ötesi yok işte ben bu kadarım
Sıksanız iki damla kırsanız iki parça Dilim nerden bellemiş vallahi bilmiyorum sözcüklerden mısra türetir durur Başkaca faydam yok dönen dünyaya Hiç durmadan yürüsem de hep olduğum yerdeyim Kaçıp gidemiyorum her yol bana dönüyor Kalsam karanlığımla kendimi boğuyorum Kurumuş bir ırmağın yatağı gibi suskun Şu söğüdün incecik yaprağında payım yok Hiç bir şey sormayın artık dilim dönmüyor Adım ne? Yaşım kaç? Ben kimim? Haberim yok Acıların sırtına giydiği gömlek gibiyim Paralanmadan esvap değiştirmiyor hayat Uçuverip gitti artık serçe kadar gülümsemem Yuva kurması zor elbet yüzüm böyle zemheriyken Ağlayan bir anne gibi kaybolmuş yavrusuna Kalbim vurup duruyor kendini şu gövdeme Biliyorum, ne tarafa çevirirsem yönümü Ya yolda kalacağım ya da yol tıkanacak Hayatın boğazında takılıp kaldım öylece Bekliyorum bakalım ne zaman yutkunacak Hangi dediğim çıktı ki bugüne kadar Şu saatten sonra bana kim inanacak Ah beni böylesine korkutan nedir? düştüğüm kuyuları yurt bellemişim. Barış Çelimli |
Biliyorum, ne tarafa çevirirsem yönümü
Ya yolda kalacağım ya da yol tıkanacak
Hayatın boğazında takılıp kaldım öylece
Bekliyorum bakalım ne zaman yutkunacak
Hangi dediğim çıktı ki bugüne kadar
Şu saatten sonra bana kim inanacak
barış ne güzeldi bu şiir varol sen