aynı toprağın teninde uyandı parmaklarımızın yağmuru
çocukluğumuzun büyümeyen düşlerine yalan bayramlar giydirdik
unuttuk üzerimize göbek bağından bulaşan öksüzlüğü
mahçup bakışlarımıza zincirlenmiş merhametler yükledik
sildik içimizden açlığa oruç tutan o yaramaz gururu
bildiğimiz bütün duaların dilencisi olsak da arınamadık
derin girdaplarına kapıldık ihtiyar lekeli ırmakların döküldüğü
keşfinde yitirdik rüzgârını kaybetmiş sevinçten mutluluğu
köşesine çekilmiş ıslaklığıyla ağlamayı topladık






revaydı gözlerimize belki de hasatsız keder tarlaları
köklerimizi kurutan zemheri ayazlarda seslerimizi yitirdik
yeşil tuttuk yosun kokulu dalları yuvalansın diye göç kuşları
güneşe dokunamayan boynu bükük her başağın sarısına ağladık
siyahına gelincikler ekip sevdik bedenimize yapışan yaraları
gözlerimizin kuyularında açlık belasına tok maskeler yarattık







kulaklarımıza anlaşılmaz harflerden amin ertesi dualar yaslandı
diş bileyip suskunluğa çizgileri kapalı avuçlara köprüler kurduk
astarını esmer yüzlerde unutan renkler sağırdı
geçmiş zaman ertesi sancılara yazgısı yaralı çocuklar doğurduk
sırtımıza göğüs uçlarından yüklenen bedel ağırdı
göçebeliğine çıktığımız her sevâba bir günah bulduk
hıçkırıklara boğulmuş her mutsuzluk masalımızda bir ölüm yaşandı
doğrulmaya kalkışan ayaklarımıza paslı bir prangadan uyutulduk
galibi sadece zamandı düşmanı belirsiz bu savaşın
yalan cennetlere dağılan suretlerimizi soğuk mezarlara sakladık






sevgiye açılan merhamet çadırlarını çoktan kaldırdık
başımıza şefkat niyetine uzanan her el yalandı
alınlarına sızıp yazgılarımızın
kendi yarattığımız ateşlerde susturulduk
bizdik cehennemi dünyanın
muamma sözlere ezber durup
içimizdeki şeytanları çoğalttık
bundandır belki de
boyumuz kısaldı
hikâyelerimiz hep uzun kaldı


Faik Danışman