İnsandır su gibi hayata akan
Vuslattır canı can sızısı yakan
Ey budala adam sen misin özgür
Özgürlüktür bir sese sürülen gür
Her şeyin sebebi sağlam baştadır
Ser dediğin dik durulan yaştadır
Deme bana ben köleyim uğruna
Azat kuşlarımı saldım yurduna
Vakit çehreme dokunmak vaktiyse
Gülü bülbüllere sunmak aktiyse
Ben sanem diye çökülen bir yerde
Bana ödüldür giz, açılmaz perde
Hasret yâd edilmiş çileyse yârdan
Zifir bir
gül tüneyecek yağan kardan
Kaç çapullu
aşktı ki riyâdan boşluk
Gelip geçen bir hevesti şehlâ hoşluk
İkmalini yapmış bir
aşka küserken
O yağız ellerinden ufka düşerken
Gelme, istemem
aşkıma yeni bir eda
Ala gözüme çektiğin mildir o veda!
Nevzat KONŞER