Şu deniz dağları getiriyor
dalgalar beyaz beyaz işliyor iskeleyi
sıkı fıkı olmuştur bu sırıtkan martılar
çatılara sarılırlar kanat dolusu


maviden ödünç bir şeyler alır rüzgâr
bir feribot denizi zıpkınlar
suya karışmayı sever de pencereler
rüzgâr kendini tanıtır durmadan
nefes kokusu yıkanır suyun sarmaşığında


evler durmaz Güzelyalı’da, yürür
omuzlarına yüklenir çaylak baharın
şu deniz Gemlikli bir kadının eteği
şu deniz telaşla taşınması Armutlu’nun


ben bunu bilir bunu söylerim
hatırasından öperim gözüme takılan dalgayı


burası bir güzel at, bir aşk istasyonu
yüreğini çitle çevirmenin bedelidir yalnızca ’bakmak’
uzaklara, uzağa, yön bilmez usa
yanaşmak yelkenli bir temizliktir


gölgelere sorsam tenine melekler oturmuştur
kaybolmuştur yavaşça Haziran güneş köşkünde
sorsam akşama yerlisi olmuştur Mudanya’nın
dolaşıp selamladığını gördüm çünkü esnafları


ben yine de belli ki deniz olamam, ama rüzgâr dinlerim
dilimin bir kısmını bırakırım koyaklara
taşın içindeki sırla boy ölçüşerek


bir sigara, bir çay dokusu, bir fesleğen biriktiririm
marinaya bağladığım şiirlerde
akşamın sekizi gibi hafifçe kararır bakışmalar
yelkenler düşe iner, kıpırdanır böyle bir sevmek
sütliman olur da geniş balkondan kuduran atlas
evler yürümez, kendi ağında kavrulur balıklar
suyun nabzında atar balıkçıların yazgısı.


gitarın sesini açar rüzgâra doyan bir şiir
senin ağzında Destina çiçekleri
Güzelyalı, kimin uydurduğu bir gerçektir!


yaşlı bir adam portresi gibi çömelir gece
sahile sevgililer vurur, ayrılık ki hep bir ihtimal
ben kendime sadık bir yalnızlık edinirim
yatıya kalırım dudağında şiirin!