gemiden kağıtlar yapmak için bir şiir bu
tahta güverteleri ufalamak için sözcüklerin üstüne!

hep böyle konuştu çünkü dili pasaklı arzu
lalelere gittim, izinliydiler o babacan bahçeden
keyifle öykündüm içimi, içim bir hırsız heykeli
zamanımı çalıyor gereksizlik denilen şey
oysa her ’şey’ çoğu zaman hiçbir şey bile değil!

kavgalar çıkarıyorum, bun topluyorum, küs bölüyorum
nasıl görünüyor göğsüm, bence bir nezaret
hürriyet yokuş yukarı koşan bir ihtiyar bazen
bazen gencecik bir gülü hırpalıyorlar gecede
kelimelerin sessizliği yürüyor sesime kıvrılarak.

beni rüyalarımla sınama, orası benim ülkem
biraz hayal otu, biraz ter, biraz ten örgü
ile çevrilmiş günlüklerimi hayata geçiriyorum, hepsi bu!

hepsi bu değil aslında, hepsi sen ve bensizlik
arasına bir yumruk gibi oturttuğum densizlik, bir ah!
insan çatısından su alan yalnız bir evdir ve gemiler
suyun arzu ettiğince gezdirirler imkanlarını.

kağıtlar suskunsa kendini bir şey zanneder kalem
bir gazel iskeletiyle tanışmamdan beri böyledir bu
imkansıza ümit vermemden beri...

gemiden kağıtlar yapmak için bir şiir bu!

Nevzat KONŞER
(Ayna İnsan Dergisi- Sayı 14)