uzak, insana ne kadar yakın gelir kendini aldatıp yontma sanatında?
anneme dair ne varsa katladım yıkayıp okşadım içimde kırılan ağacı dikiş attım tenimdeki düş kopuklarına!
sahi kaçıncı yılındayım hatırlamanın beni yeniden icat etmeli dünya!
anneme güvercinler gönderdim, döndüler yok hükmünde eğildi yüzlerinde tebessüm düşünce, doğulu bir gezgin artık alnımda bir patlama biçimi Ekim’de öğlenler!
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
DÜŞ KOPUKLARI şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
DÜŞ KOPUKLARI şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.
Mekanları cennet olsun diliyorum ... Hep yaşadığımız acılardan en kıran dökeni budur şair... Dizelerinizdeki hüzün benim de yaşadığım bu kaderin esintisiydi . Yüreğinize sağlık. Saygılarla.
o gün orada
bir cami avlusundan
başlamış olmalıyım ıslanmaya ki
kendimi bildim bileli
yağmurum
annemi göreceğimden belki
gökyüzüne ve kuşlara aşık oluşum
ve dahi yansıması uçsuz bucaksız denizin
bu sabah da bu şiirden nasiplenip
zehir zemberek bir yutkunmadır
kendini unutan harflerim
acıya da piştik be şair
"Elhamdûlillah"
saygıyla