İstiridye Sevdalar
Sonunda oldu işte;
Yağmur sindirdi tenini şehre Kabullenişin ruhuna teslim ederek Küf kokan yalnızlıkları defederek İşlendi yüreklere toprağın nisan kokusu... Ve sen mavi; Becerebildin en zayıf halkamı Varlığınla sağlam kılmayı... Sönük umut yeşili apartmanın Onbirinci katın balkon korkuluklarında Yalnızlığım dans ederek ölümü solumakta Poyrazın uğultulu buğusunda... Ve sen yağmur; Hiç bu kadar tutsak kalmamıştın Yarenlerin istiridye sevdalarına... Ve sen mavi! Ve sen yağmur! Ve ben! Ve sen! Ve biz! Hiç bu kadar özgür olmamıştık Sevdanın okyanusuna kanca attığımızda... Ve hiç bu kadar yalan kokmamıştık Dürüstlüğümüze asil pay biçtiğimizde... Selçuk ERKİ |