Bana evreni sorma,
haritalarla anlatamam.
Ben dönen şeyleri sevmiyorum artık;
kalbim sabit,
zaman aceleci.
Bir yerden sonra
dünya da insanı yoruyor.

Bana kalabalıkları sorma,
adlarını ezberledim ama yüzlerini unuttum.
Gülüşler seri üretim,
samimiyet ithal.
Ben mesafeyi öğrendim;
yaklaşınca eksilen insanlardan
uzakta durmayı marifet sayıyorum.

Bana beni sorma,
çünkü ben uzun zamandır
kendime uğramıyorum.
Aynaya bakınca çıkan yüz
bana ait ama bana benzemiyor.
Ben kendimi
bir başka kalpte,
yarım kalmış cümlelerde
tamamlıyorum.

Bana neye inandığımı sorma,
çünkü dualarım bile
sana benziyor artık.
Ellerimi açınca
aklıma ilk sen geliyorsun;
bu, bir inanç mıdır,
yoksa alışkanlık mı,
ayırt edemiyorum.

Bana sevdayı sorma,
tanımını bozduk.
Herkes biraz seviyor,
kimse kalmaya cesaret etmiyor.
Ben sevmeyi
susarak öğrendim;
adı anılmayan bir özlem gibi,
içimde sessiz ama derin.

Bana kimi sevdiğimi sorma,
çünkü cevap basit olamayacak kadar ağır.
Onu bir isimle geçiştiremem,
bir yüzle sınırlayamam.
Ben onu
gecelere bıraktığım satırlarda,
yarım kalan şiirlerin
en can alıcı yerinde saklıyorum.

Bana neden yazdığımı sorma,
çünkü konuşursam dağılırım.
Yazmak,
kendimi tutabildiğim tek yer.
Her dize,
sana bir adım;
her nokta,
susmayı başardığım bir an.

Ve eğer bir gün
bütün sorularından vazgeçersen,
bil ki
cevaplarımın hepsi
zaten sendeydi.
Ben sadece
şiir diye
kalbimi çoğalttım.

Kadir TURGUT