Geçenlerde anladım ki,
Senden sonra kimseyi sevememişim.
Bir aleme yalnız inmiş,
Nerede olduğumu bilememeşim.

Karanlık keskinlikten delinir mi?
Bir ışık bıçağa benzermiş, senle öğrendim.
Şu harptekiler bir daha iyileşir mi?
Aşk harpe benzermiş, senden öğrendim.

Sesinden kale yapıp içine sığınsam, seni duyar mıyım?
Bir aşk daha harcasam uğruna, senle kalır mıyım?
Nurundan nemalanmak için yaşasam senle,
Kömür gözlerinin içinde kaybolup, elini tutar mıyım?

Ne Fizan ne de Bağdat, sensiz memleket bile uzak bana.
Kendimin içindeki boşluklar uzak, uzak kaldım Yaradan’a.
Bir yol, yön, yordam aramak için mehtabının yanında.
Rotamı da sen yaptım, belki bir vakit varırım yanına.

Dert dehlizleri aşkı öldürdü derdim.
Lakin hatırıma geldiğin vakit, dehlizleri serin ederdin.
Fikriyat doluysa kalp ölür derdim.
Sen bir fikriyattan doğdun, fakat kalbimi altüst ettin.

Hem sana öfkeliyim, hem de senden kalana.
Seneler seni var etti diye kaldın bana.
Bunca zaman var olamadan kalana,
Bir aşk verilmeli, varlığından kalana.

Yordamla aşk, sevdayla yön aynı şey oldu bana.
Yalnız kaldıkça yönüm şaştı, yaralar doldu bana.
Bir sevdanın ölmeye ramak kalan yoluna,
Adam öldürecek hale getirdi beni bu yara.