Bu şehrin bir karanlığı var.
Bir de aydınlığı.
Karanlığı benden alır bu şehir.
Benim varlığımdan.
Aydınlık ise sensin.
O karanlıkla baş etmemi sağlayan,
Bir melek timsalisin.
Ama artık sen yoksun.
Yeniden grileşti her şey.
Renkler bir bir gidiyor.
Gözlerimi kamaştıran ay parçası,
Gözümün önünde soluyor.
Var olmamın müsebbibi sensin.
Bunu biliyorum, görüyorum.
Sevdam da bundan kaynaklanır benim.
Senin sesinden,gözlerinden..
Ama senin var olma sebebin başka.
Çünkü bu beden bir hediye olamaz aşka.
Ancak başka bir varlık gibi.
Bir mucize.
Bir yansıma Yaradan’dan.
Sevda ile aşk başka şey.
Aşk göz önünde,
Elbet bir gün bitecek değeri.
Sevda ise bir mühür gözlere.
Ölmeden açamazsın o kilidi.
Sözlerin bir anlamı var.
Anlamların da ötesinde.
Bir amacı.
Bu sevdanın elçisi sözler.
Görevini yerine getiremese de.
Senin kalbin bir ateş parçası.
Aşık olanı yakan bir cehennem imgesi.
Yüzün ise bir ay parçası.
Bakanı aydınlatan bir cennet simgesi.
Senin tutkun beni ele geçirdi.
Devamlı benimlesin sen.
Nereye gitsem yanımda,
Neyi görsem oradasın sen.
Yağmur bekler mi beni?
Yoksa ben mi gitsem ona.
Islanmaktan korkanlar,
Yakışır mı ki onun yoluna?
Ama artık yoksun burada.
Sanki aramızda dağlar var.
Sigaramın dumanında,
Senin bilmediğin hatıralar var.
Ölümü yeğlemek mi daha acı?
Yoksa sevdadan kaçmak mı?
Ölmek belki dindirir acıları.
Belki de unutturur sevdamı.