İçimdeki karanlığı besledin sen.
Senin gözlerin, senin saçların, senin gülümsemen.
Hayalinle her daim yanıp tutuşurken ben,
Hissediyorum, ölümüm olacak senin kalbinden.

Sen bir cennet meleği, ben ise bir âdemoğlu.
Bir melaike ile bir beşer, gözükür mü ki hiç doğru?
Aşık olmak ölmeyi yeğletirmiş derler, bilir misin?
Gözlerinin aksine, onlar söylermiş doğru!

Sen ki bir tezahürüsün bende günahın,
Ben ki tiryakisiyim yüzündeki bu harabın,
Gözlerimi alamadığım o al dudakların,
Birer yansımasıdır sende Yaradanın!

İşte, sensizliğin pençesindeyim yeniden.
Öyle bir hançer ki bu, yaralar en derinden.
Yokluğunu sevmişim ben, bundan güçlü ne var?
İşte bu yüzden korkuyorum gerçekliğini sevmekten.

Sözler çok şey anlatırmış, bilir misin?
Şiirler de bunun için yazılırmış.
Sen beni hiç gördün mü yahut görebilir misin?
Hiç düşündün mü: Tanrı seni neden yaratırmış?

Gözlerin bir çift hançer, yüreğimi paramparça eden.
Yüzün ise bir ay parçası, cihanlara renk veren.
Ey! Güzelliğiyle gecelerimi gündüz eden,
Bu sana son bir mektup, seni senden ötürü sevenden.