ramak kaldı
tadına varacağım o sabah ışığına varmaya
sen bunu gecenin davetsiz misafirliği sanacaksın
bakışlarımın kıskacında
başında kavak yelleri esecek
ağlayacaksın
ama beni anlamayacaksın

ertesi gün güneş yeniden doğacak
ama ne o gün ne de bir başkası
bir daha artık bizim olmayacak
kanacaksın
bir başkalığına olmayışımın
unutacaksın beni unutacaksın
damarlarında hatıralarımız akmayacak
bakacaksın
bana bakmamaya bağlanacaksın
üstünde sözlerimin ağırlığı kalmayacak
limanlarımızın ağzını bıçak açmadığı

kafamı yastığa koyduğumda
karşımda hep o aynı rüya
tarih diye bir şey yok artık
sana son kez baktığıyla kalacak gözlerim
penceredeki reyhanı şehirler ellerin sanmayacak
bulutlara çocukluk yapmayacaksın
bana içinden içinden bağıracaksın
balkonda içtenliğimiz olmayacak
yanaklarına uzanıp öpüşümü
bu son şiirimiz sanacaksın
yükseklerde gene kuşlar uçuşacak
yağmuru sonsuzluk sanacaksın
ama hiçbir yağmur beni sana getirmeyecek
kanayacaksın
kanayacaksın

hiçbir uzun kış avutmaya yetmeyecek unutkanlığını
unutmak isteyişini şairliğimi şiir günlerimi
hiçbir kar tanesiyle yetinmeyen kirpiklerin
yosması olacak dışarıdaki sessizliğin
içerdeyse çığlıksızlığımızın gürül gürül gürül senfonisi
yokluğum hasta ışıklı kulübesiyse düşlerinin
düşlerinin hasta ışıklı kulübesiyse yokluğum
dışarıdaki sessizlikle avunacak mı ki kirpiklerin
kirpiklerin bensizliğinle avunacak mı dersin
avunmayacaksın
avunmayacaksın
saatler hep sabahın altısında duracak
ben yanında olmayacağım

Kağan İşçen





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.