ey yolcu!

sözün bittiği,
suskunluğun başladığı yerden sesleniyorum sana.
gözlerinin erişemediği, zamanın kırışıklıklarında saklı kalmış bir hatıra gibi. her harfi özenle susulmuş bir mektubun içindeyim;
zamana teslim edilmiş, unutulmamış ama henüz okunmamış.

şiirin ruhu kül rengi bir göğün altında kanat çırpan kuşlara benziyor.
her biri külleri arasından yeniden doğmuş, unutulmaya yüz tutmuş bir lisanla konuşuyor. bir iç çekişin en ağır gölgeleri dolaşıyor..
anlatmak değil burada amaç, anlamak da değil belki.
yalnızca hissetmek, içimizde yanan kevnlerin çıtırtısını, infialle atan bir kalbin seslerini, kaybolmuş düşlerin gayyasını.

bir dua değil bu şiir.
karanlıkla barışmış bir yakarış belki.
vadilerini terk etmiş seslerin ardından kalan derin bir yankı.
sisle örtülmüş dağların sessizliğinde taşlaşan hüzün. içimize üflenen bir ney gibi;
kederin bile susmaya yeltendiği bir ağıt gibi.
''gecenin bir kalbi var, ve o kalpte uyuyan bir ben var . senin uykunda kendi gecemi işitiyorum'' diyor şair.
bazı uykular yalnızca rüyaları değil hatıraları da saklar derinliğinde.

unutulmayanlar geçit töreni yapar içimizde.
aynalar, anneler, terk edenler…
hepsi silinmeyen, silinmek istenmeyen izler bunlar.
bir insan unutmamayı seçtiğinde, zamana karşı bir başkaldırıya adım atmış demektir.
unutmak, teslim olmak gibidir. ama hatırlamak,
hatırda tutmak ise bir direniştir.

ve zaman… ne acımasız bir dokumacı.
her bakışta göğe asılmış özlem, her anı bir yaprak gibi dökülüyor.
ama sen, yolcu,
ayazda unutulmuş bir keder çiçeğisin artık. baharın bile senden vazgeçtiği yerde, ben hâlâ seni bekliyorum. bir yıldızın parıltısında gömdüğüm mevsimlerle…

oraya bir mevsimi değil bir ömrü gömdük belki de!

derken şair karşısına çıkıyor hayatın. suskunlukla kemirilmiş saatlerde, kan sızdıran bir nehir gibi.
sonra unutmadım seni,” diyor şair. ne zaman, ne mekân silebilmiş. unutmak bazen ihanet gibidir, hatırlamaksa sadakat.

yolcu,
senin sesinle kuruyor içimdeki nehirler. hayalin bir şehirde bir sokak oluyor. ben o sokağa kıvrılırdım, bir çiçeğin uykuya dalışı gibi. işte şiirin kalbi burada atıyor.. bekleyişin, özleyişin ve yitirilişin en saf haliyle.

bazı sessizlikler bitiş değil başlangıçtır.
ve sen, ey yolcu!
geçip gitmiş olsan da, izini taşıyorum içimde.
bir şiirin ruhunda, bir yüreğin en ağır sızısında.

ve tesbih şair,
kelâmın kuyumcusu; her harfi inci gibi dizen bir sükûtun ustasıdır.
o, kelimeleriyle yaraları öpen, susuzluktan ağlayan kalplere su taşıyan bir mecaz dervişidir.
onun kalemi zamanın nabzını tutan bir kalp terazisidir.
onun şiiri, susmanın bile secdeye kapandığı bir mabet gibidir.

sevgiyle
🌾

Şiir tam bitti derken yeniden başlıyor sustuğu yerden,sözcüklerin dile getirilemeyip düğüm atılmış olan yerden,
Küllendi,geride kaldı dendiği yerden,yeniden doğup göğe yöneliyor bir kuşun kanadına tutunup,
Sadece bir his değil,derin bir bekleyiş,zarif bir kabulleniş ve şiirin evine çekilişi,
Cehenneme kuyu kazan kalem,göğe umudun resmini çizmiş,
Tebrikliyorum çokça...

Şiir bir yas, bir özlem, bir varoluş sancısı şiiri. Anıların, kayıpların, unutuluşun ama aynı zamanda bir çeşit sonsuz dönemeçte var oluşun şiiri. Okuru, belli bir zamandan çok zamansız bir yere davet ediyor. “Ey yolcu” diye seslenişle, şiir bir yolculuğun, bir bekleyişin, bir anımsayışın eşiğinde kuruluyor.

“İçimde, küllerden doğan kuşlar unutulmuş bir lisanla göçüyor”
“Fısıltın ney gibi düşüyor içimden”
“Zamanın kırışıklıklarına gömülü gözlerim”
“Kan sızdıran bir nehir” gibi zengin imgelerle örülmüş

Şiirinin kalbinde bir yas var: unutulanlar, terk edenler, iz bırakan ama artık sessizleşen anılar… Ama bu yas, durağan bir yas değil, şiirle, dille, varoluşla mücadele eden bir yas. Zamanla hesaplaşma, anıların tortusuyla mücadele eden bir ruh hali çok iyi verilmiş.

“Ve bil ki, / bir şiir tam ucunda susarsa sessizliğin, / zaman geri yürür”
Final çok çarpıcı. Şiirinin ruhuyla bütünleşen bir mühür. Bir şiir sessizleşince, geçmişle şimdinin arasındaki sınırların bile kaybolabileceğini anlatıyor. Etkileyici, kalıcı bir dize.
Okuyanı içine alan bir şiir dili.
Tebrikler, sevgiler