Ruhumun haritasında kayıp nokta,varlığımı donduran ayazın nefesiydi
....

Evvelinde engin bir keder,
vardı yoldaşım,
ruh-umun üşüyen sessizliğinde,
derin.
Sonra bir kırılganlık
belirdi içimde,
bir boş-luk duygusu,
tarifsiz bir acı,
sadece.

Kaybolan bütünlüğün
hayali geçti,
zihnimden bir an.
Varoluş-un o karmaşık,
anlaşılmaz hali,
gibiydi sanki.
Yalnızlıklar sardı beni,
ardından yoldaşım,
yorgun ruh-umda,
çekilmez bir yokluk duygusu.
Yalnızlıklar...

Bezgin bir bekleyiş,
her an.
Belki doğar,
yeniden bir aydınlık.
İçimde belirsiz izler,
yayıldı ta derinden.
Eksik-lik,
büyüyen bir boşluk,
katman katman.

Eskimeyen anılar,
bunlar yoldaşım.
Tanımlanamayan dönemlerde,
yankılanan,
soyut bir inilti.
Belki de bir kuruntu,
bütün bunlar.
Hızla akıp gidecek,
bir düşünce selinde.

Ama o içsel boşluk
bende kaldı.
Hala geçmedi,
o kavranılamayan hal.
Varlığım,
belirsizleşiyordu,
her adımda yoldaşım.
Geçmişin ağır yükü,
gölgelerdi yürüyüşümü.
Hüzünlü bir havada,
daralırdı düşüncelerim.
Zihnimde,
yankılanmayan bir boşluk,
anlamsız sözler.

Ensemde usulca
kimsesizliğin soğuk dokunuşu.
İşte en derin özümden,
yükselen son yakarışım,
yoldaşım.
İşte kalbimin,
en gizli köşesinde,
beliren son görüntü.
Asırlarca
ruhumun kanatlarında
taşıdığım;
aşk, aydınlık, feyiz.

Eyvah, sonra o,
gözlerimden süzülen,
bir damla yaş,

Ufukta kaybolan bir martı gibiydï.