Ey zirvelerle kucaklaşan yüce dağ,
Güneşle selamlaşan beyaz kar taneleri,
Ve tam ortasında,
Pembe bir çiçek açmış,
Bir mucize gibi,
Hayata dair en güzel sözü fısıldar...

Kim der ki bu soğuk,
Bu beyaz örtü içinde,
Sevgi büyümez, aşk yeşermez?
Oysa bak, burada çiçekler açar,
Karın altında renkler çağlar...

Dağın yüzü serttir,
Ama kalbi yumuşak,
Tepelerinde bulutlar dolanır,
Her bir taş,
Bin yıllık sırlar saklar...

Ey pembe yapraklı güzellik,
Sen sadece bir çiçek değil,
Bir sevdanın nişanesisin.
Dağlar seni korur,
Kar seni giydirir,
Rüzgar sana ninni söyler...

Aşk bu;
Her şartta yaşar.
Bazen sert bir taşta,
Bazen bembeyaz karın bağrında...

Dağın eteklerinde cıvıldar kuşlar,
Arılar dolanır çiçeğin etrafında.
Her biri bilir ki,
Bu çiçek bir sır taşır.
Doğanın en kadim melodisi,
Böyle bir mucizeyle yankılanır...

Kuşun kanadında sevgi,
Böceğin ayak izinde şefkat,
Dağın zirvesinde sabır,
Ve kar tanelerinde umut saklıdır...

Ey insan,
Bu çiçeğe bak!
Sana unuttuklarını hatırlatır.
Sevginin dili nedir?
Rengini dağlardan mı alır,
Karın saflığından mı?
Yoksa çiçeğin narin dokusundan mı?

Dağlar gibi güçlü olmayı ister insan,
Ama unutur,
Güç dağın kalbindeki çiçektir.
Narindir, ama dayanır.
Sadeliktir, ama parlar...

Kim yaratır böyle bir güzelliği?
Hangi el,
Bu karı serip,
Bu çiçeği doğurur?

Yaratıcı’nın nefesi dağlara değmiş,
Kendi eserine hayran kalmış.
Bir çiçekle bir dağ,
Bir arı ile bir kuş,
Hepsi aynı hikayenin kahramanıdır...

Kar, soğukluğun değil,
Sabırla beklenen baharın elçisidir.
Bu çiçek bilir,
Zamanı gelince güneşle kucaklaşacaktır.
Her bir yaprağı,
Bir sevda türküsü söyler...

Ey insan,
Sen de bir çiçeksin,
Kendi dağında büyüyen.
Sabırla bekle,
Kendi baharını...

Sevgi yalnız insana ait değil,
Dağlar sevdayı anlatır,
Kuşlar aşkı şarkı yapar,
Çiçekler ise buna tanık olur.
Börtü böcek,
Bu hikayenin sessiz izleyicisi...

Her bir kar tanesi,
Bir aşk mektubudur,
Dağdan ovaya yazılmış.
Her bir rüzgar esintisi,
Bir öpücük taşır,
Çiçekten böceğe fısıldanan...

Ey dağ,
Beyaz örtün altında sakladığın bu güzellik,
Bize sabrı öğretir.
Ey çiçek,
Yapraklarının narinliğinde taşıdığın bu cesaret,
Bize sevgiyi anlatır...

Ve biz insanlar,
Sadece izleriz,
Bu muhteşem tabiat tiyatrosunu.
Her sahnesi ayrı bir ders,
Her rengi ayrı bir duygudur.

Bir dağın bağrında açan çiçek,
Aşktır, umuttur, hayattır.
Kar altındaki sabır,
Ve pembeliğin coşkusuyla,
Bize der ki:
"Sevgi her yerde var olur,
Yeter ki görmesini bil..."

Erol Kekeç/18.11.2024/Namazgah/İST