cennete eğilen söz ağaçları oluyoruz adını söyledikçe
şaşkınlığın koyu karanlığından
istikametin sabahına sığınıyoruz
tereddütlerin fırtınasından
Rabbimizce kabulün sakin limanına iltica ediyoruz
avuçlarında dua dua çırpınıyoruz.

kırık kanatlarımıza gök sunuyor heceler
kelimelere tutuna tutuna düştüğümüz yerden kalkıyoruz
dua oluyor an bize
koyu gecemizin gömleği yırtılıyor
şimdi elçinin kalbine değiyor düşlerimiz
gönül birliği ediyoruz
en sevgiliyle

göğün yüzünü tanıdık eyledi gözlerimize
geçmişin hüznünü giderdi
geleceğe dair korkuları yatıştırdı
feryat sandığımız sesleri
sonsuzluk vaadiyle neşe ve sevince boğdu
yanmayalım diye yandı yakıldı
biz bilmeden ateşe koşan pervanelerdik
kül olacağından habersiz
sarhoşça alevden uçurumlara uçan kelebeklerdik

o ve biz
gecede ateş yakan adam ve kelebekler gibiydik
ateş etrafındaki şeyleri aydınlatınca
pervaneler içine atılırlar ya
o ateşten korumak için bizi eteğimizden tutmak istiyordu
yine de biz ısrar edip
şefkatli avuçlarından kaçıp
ateşin içine atlamaya koşuyorduk
bin ana yüreğini kuşanarak
ateşe düşmekten alıkoyuyordu
biz can parelerini

şaşkındık
aşağı yerde bulduk ayaklarımızı
nereden geldiğimizi bilmedik
o ezelden söz açtı
nereye gittiğimizi sormayı akıl edemedik
o ebede
sonsuzluğa çağırdı

kim olduğumuzu
ne iş yaptığımızı aklımıza o fısıldadı
yetim buldu her birimizi
küsmüş gibiydik kendimize
kalbimiz sonsuz aşklar isterken
ecelin eşiğinde tökezliyorduk
aklımız yüktü başımızda
dünden hüzünler taşıdık bugünümüze

yarından korkular taşırdık şimdimize
sahipsiz ve umutsuzduk
her yanımız karanlıktı
duyduğumuz sesler hep feryattı
baktığımız yüzlerin hepsinde matem vardı
ışık tuttu yolumuza
dağı ,taşı, yıldızı , güneşi
aşinamız kıldı

haydi git dedi
içinin zaferlerini ilan et şehre
kalbinin fetihleri için şehirler bağışlansın sana
yuttuğun kötü sözlerin için teşekkür et
saçlarını okşamak isteyip de
okşayamadığın yetimlerin saçları sayısınca
ödüllendirsin seni Yaratan

mazlumların imdadına yetişemedim diye
içinde yaktığın ahlarca
teselli etsin seni
Rahman ve Rahim olan
hiç olmazsa uykunu böldün diye yoksullar için
komşusu açken deliksiz uyuyanlardan olmadın diye
mazlumlar ağlarken
hoyratça gülenlerden olmadın diye
ayrı bir yere koysun seni
Aziz ve Cebbar olan


redfer