Her aşkın bir masalı
Her masalın bir sonu var
Bu masalın sonunu
Ben kendime bile anlatamadım

Çapraz sorguda
Seni sordu devrin afet-i devranları
“Kim seni bu hallere düşüren kadın kim” dediler
Ser verip sır vermedim
Sadece, gülünce şiir gibi güler
İçince rakıyla sevişir gibi içer
Sövünce Allah ne verdiyse söver
Gidince arkasına bakmadan giderdi dedim

Gün güne ağırlaştı var olmanın dayanılmaz hafifliği
Her gece kapımı içten sürgüleyip
Her sabaha bir ceset gibi uyandım
Hep beni eksiltti aşüfte takvim yaprakları
Bende hep küskün baktım hayatın kadrajına
Sırrı dökülmüş aynalar gibi islendim de
Sana dair hiçbir şeyi yansıtmadım

Şarkılarım tesellisiz
Şiirlerim mezesiz kaldı
Bastığım toprak bile ayaklarımın altından kaydı
Son kullanma tarihi çoktan geçti ömrümün
Alkolün tadını bile unutan ben
Bir bozlağın tınısına bir kilo rakı gömüp
Arabesk bir adama dönüştüm de
Hiçbir vakit, hiçbir yerde adını sayıklamadım

Say ki fırtınada devrilmiş bir ağaçtım
Kurşun atsan yıkılmayan ben
Say ki, bir fiskeyle yerlere serildim
Sen bile ayağa kaldıramasın artık beni
Sen bile derman olmazsın dermansızlığıma
Say ki, ben artık şiir ‘leş’ tim