ADAM
Soluk, kirli, gri ceketi ile bir ADAM,
Ay ışığında içtiği şarap ile soyunuyordu hüzünlerinden, Kalbinde tekinsiz ölümler Gizleyerek. İnsanın insana olan cehenneminde, Hangi sokakta bir sessizlik bulsa Alıp kusardı kimsesizliğe. İçindeki kilitli ruhun tenhalığıyla, Gözyaşlarının susuzluğunu dindirmeye Gelirdi sonbahar yağmurlarına. Herkesin kendi aynasına tutulduğu dünyada, Zaman parçalanırken nesnelerin ıssızlığında, Bulutları gözleri ile taşımaktan yorulmuş adamın Çocukluğundan kalma bir gökyüzü doğardı Nasırlı avuçlarında… |