3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1329
Okunma
Soluk, kirli, gri ceketi ile bir ADAM,
Ay ışığında içtiği şarap ile soyunuyordu hüzünlerinden,
Kalbinde tekinsiz ölümler
Gizleyerek.
İnsanın insana olan cehenneminde,
Hangi sokakta bir sessizlik bulsa
Alıp kusardı kimsesizliğe.
İçindeki kilitli ruhun tenhalığıyla,
Gözyaşlarının susuzluğunu dindirmeye
Gelirdi sonbahar yağmurlarına.
Herkesin kendi aynasına tutulduğu dünyada,
Zaman parçalanırken nesnelerin ıssızlığında,
Bulutları gözleri ile taşımaktan yorulmuş adamın
Çocukluğundan kalma bir gökyüzü doğardı
Nasırlı avuçlarında…
Cevap Yaz