Bu sabah ekmek attığımız kuşlarla konuşacağım
Pencereme topu değen çocuklara gülümseyeceğim
Belki bir süre daha kafa tutacağım dünyaya
Annemsiz manzarasına bizim sokağın,sonsuza kadar küseceğim.

İçi boşluklarla doldurulmuş olan gitmek adlı kitaplara eğilip
Seni sevdiğim kentleri birbirine yakınlaştıran atlaslara, yüzyıllar ekleyeceğim.

Sevgilim;
Tanrının unuttuğu zamanlardayız yine
Hani inanmıştık ya gerçek aşkın var olabileceğine
Yanlış ilikledigimizi anladığımızda tenimizin düğmelerini, çok geç kalmış olacağız bil ki sevmeye.

Bak bahar geliyor yine
Yılkı atlarının sırtına binmişçesine
Belki içimiz çiçekli bir bahçe
Peki ya dışımızda ki hüzünlü tel örgüler?
Hep mi kuşların kanadını birer birer incitmekte
Hep mi gölgesi üşümüş çocuklar bizim semtimize denk gelmekte?

Sevgilim;
Peşinden koştugum ve kendime bile yetişemediğim bazı an’larda,
sırtını mavilere dönmüş bir denize kıyı olmaktan yoruluyorum.
Deniz olmak varken,gece yarısı trenleriyle yollara koyuluyorum.

Yarım bırakıyorum hevesle başladığım her sevdayı,
Bile isteye çarpıyorum ayaklarımı yürürken,
İçime giydirdiğim yırtık hayatı beceriksizce yamayan ellerim şimdilerde yaralı dizlerimde,
Korkuyorum beni daha da görememenden, unutmandan.

Sevgilim ben yine denize kıyı olmaktan yoruluyorum,
Deniz olmak varken, gece yarısı trenleriyle yollara koyuluyorum.