Sevgilim, benim sokaklarımda kuşlar yalnız uçar, seni kendimle bir bütün yapsam o kuşların canı yanar.
Üzgünüm zaten olan biten her şeye, çok da kırgınım insanlar âlemine.
Beni bırakıp gidebilmiş herkesin aklından şüphe ettim sonra döndüm bu yüzden kendimi kendimden ettim.

Lazım değildi süslü cümlelerden kurulmuş sevgiler,benimle bir kaldırım taşına oturmuş yâr, gözleri umutla gülen bir anne ve yüreğimde ki buzdan kalelerini eritecek bir hâr

Tanrıda anlamaz belki bu yokuşlu yüreği,çekip bir köşeye bükmez kulağını zamanın
hiçbir bir Livaneli kitabını bitirmememekten suçluyum, belki de bu yüzdendir tanrının intikamı.

Ölümü gösterip aşka razı eden adamlardan çokça geçtim,yaşlandım ama yaşımı bile göstermeye cesaret edemedim.
30 undan sonra ömrün,salı dan sonraysa haftanın ne kadar hızlı tükendiğini şimdi anladım. Daha çocukken okul kantininde sırayı bozmuş çocuklardan biriydim,
Belki bazı bedelleri bu yüzden ödedim.
Belki de hiç dinlemediğimden aklımı, yüreğimle mert olmayanların dişlerinde ezildim.
Ziyade olsun dediğim her sofradan ziyadesiyle ayrı düştüm.
Sevgilim şimdi ben neyim; Doğu’da bir tünele adımı vermişler gibi midir ölüşüm?

Bu tütün bu yarayı kesmez diyerek dar açılı evimin balkonunda şahdamarımdan yakın zannettiğim tanrıya bile sesimi duyuramadım. Sevgilim işte bu yüzden artık aşkın neresinden dönsek hârdır