Sevgilim,
Benim sokaklarımda kuşlar yalnız uçar
Seni kendimle bir bütün yapsam o kuşların canı yanar.
Üzgünüm zaten olan biten her şeye,
Çok da kırgınım insanlar âlemine.
Beni bırakıp gidebilmiş herkesin aklından şüphe ettim,
Sonra döndüm bu yüzden kendimi kendimden ettim.
Lazım değildi süslü cümlelerden kurulmuş sevgiler,
Benimle kaldırım taşına oturmuş bir yâr,
Gözleri umutla gülen bir anne ve yüreğimde ki buzdan kalelerini eritecek bir hâr.
Tanrıda anlamaz belki bu yokuşlu yüreği
Çekip bir köşeye bükmez kulağını zamanın
Hiçbir bir Livaneli kitabını bitiremememekten
Ve güzel olan her aşkın ertesi günü yitirilmekten suçluyum,
Belki de bu yüzdendir tanrının intikamı.

Ölümü gösterip aşka razı eden adamlardan çokça geçtim,
Yaşlandım ama yaşımı bile göstermeye cesaret edemedim.
Otuzundan sonra ömrün,salı’dan sonra ise haftanın ne kadar hızlı tükendiğini şimdi anladım.
Daha çocukken okul kantininde sırayı bozmuş çocuklardan biriydim,
Belki bu yüzden pek sevilmedim.
Belki de hiç dinlemediğimden aklımı, yüreğimle mert olmayanların dişlerinde ezildim.
Ziyade olsun dediğim her sofradan ziyadesiyle ayrı düştüm.
Sevgilim şimdi ben neyim; Doğu’da bir tünele adımı vermişler gibi midir ölüşüm?
Bu tütün bu yarayı kesmez dediğim bir anda,
Şahdamarımdan yakın olan tanrıya sesimi duyuramadığımda
Anlam kaybına uğradık
İşte bu yüzden artık aşkın neresinden dönsek hârdır.