Çiftçi ( 2 )
-2-
gara tahtanın öğünde sınıfa meydan okurcasına ba(ğı)ralak; “-işaret etmesiynen barabar! hep birlikde der(h)al ayağa ga(l)kın! biz zaten ayakdaydık .. “oturun..” taha oturamadan zert bi şekilde “-gaallk!” zapıradak gaktık hiş kimsede en ufak falso yok milimi milimine esger ğibi “otuur!” “gaallkkk!” “hah bö(y)le!” “eşşolu eşşegler sizii “isminiziii! soy isminizi söyl(eyi)n! sakın mendilsiz gelmen” . böyükleri de örtmen evinden ça(ğı)rtdı hademenin garısı etceğmiş temizliği başında (n)löbetci mıhdarın garısı mıhdar da gayat dıkgatlı emirler yağdırıyoru etirafa . ö(ğ)rtmen birden geldi yanımıza, özellikle de bana “-ismini sorarsa ne deycen hı? ? bilmeyon mu ismini” “-………..?” “adını?! yavrum adını” . “-eşşek o(ğ)lum puu! senin bi adın yok muuu?” (okarda Allah var hinci lakap gibi sülale adı sandımıdı isimi) “-ibrahiiim; adın ne eşşoluu” şak çakdım manzarayı “-i! i! ibrahiim.. ibrahim,” “-bak sakın irbem, ibrem, ibirem, ibirahim, ipirahim, irbeğem, irbahim, ipram, ibili, ibik, ibo, iboş, ibiş memiş-mümüş filen dersen garışman” “..” “-neymiş” “-İprahim!” “-o gadar da zert deği(l) güzelcik: ib ra him neymiş!” “-ib ra him!” . “-haah! böyle işde eşşoleşşek” “-senin ismin ne” “-cavit” “senin?” “…” niyeyse durduk yerde yarım metiroluk tahta cepdel fazla mesayiye başladı olacağı bu genel herkeşler dünden hazır cepdele bilsem de; bilmesem de bilse de; bilmese de bilsek de; bilmesek de o bilse bu bilmese de cepdel eşliğinde kime vurursa o söylüyor kime bakarsa o da söylüyor! . “şayesde” “-senin” “-sefer” “-senin” “-mammer” itiraz etti “-muammer” arkadaş tekrarladı “-muhammer” “-muammer” “-muammer” “-senin” “-marem” “-muharrem” “-muharrem” “-senin” “-melat” “-melahat” “-melahat” “-…” “-zedef” “-sedef” “-dudu” “-ümmü” “-keziban” “kezban” “-a(y)şecik” ona da itiraz etdi, düzeltti herkesinki gibi “-ayşe” … “-neymiişş!” “-aşee” “-ay.. şee” “-ay şee” . “-senin” “-seren” “-gülseren deycen” “-senin” “-nejmiye” “-necibe” “-necibe” “-hariye” “-hayriye” “-hayriyye” “-hayriye” “-hayyriyye” “-müzüyen” “-müzeyyen!” “-müzüyen” “-müzeyyen” “-mü zey yen” … sınıfta “tıss” yok “-senin” “-halil” “-!” “-salim” “-selim deycen” “-selim” “-?” “-gülüş” “-nerden çıkdıı gülüş de ne? gülafer!... gülafer deycen” “-güllaferr” “-gü la fer, de bakayın” “-gülafer” bu tefa cepdel okarda inmeye hazır çelerik gözleriyle işaret etti ? “-sadet” “-sedat” “-se’dat” “-Nurten” “-Haçça” “-Hatice” . . vay be! “hiş kimse adını bilmeyoruymuş meğerem bi ben ibrahim”.. dedim anam dediydi adımı soyadımı öğretdiydi emme dünden sorsaydı “irbem” derdim kesin ö(ğ)retmen hinci taha gızgılı, kesgin sirke ğibi fıtır fıtır dayağa hazır mefrat zehiir! “-senin” “-ırafiye” “-rafiye” “-rafiye” ? “-irecep” “-recep” “-erecep.” “-recep” “-recep!” taha da gızgılı eli cepdelli “-imine” “-emine” bağırığ çağırıp yeycek gibi gözlerini çelerden adama ne decez ki.. “ırafiye değil rafiye irecep değiill, recep! ısmayıl değil ismail ilahana değil, lahana iliğen değil, leğen ireçel değil reçel ımız değil, ıramazan değil, ramazan!” vay anası yau valla billa.. dö(v)let ö(ğ)retmensiz gomasın bu köylü milletini.. cahillik ki başa bela Allah mafaza kimsecikler adını bilmeyyoru taha . |