Misafir edilmediği sofraya oturmuş
Ekmeği dizinde kişi yavan konuşur
Kaşıkladıkça dünyayı
Doydukça şikayetçi
Anlamak kaç uçurumu düzlük okutur

Her sabahın sinesi
Bir avuç toprakla müsavi
Mecrûh bir kalbi doğurur durur
Gecenin düş kırıklığı
Kendini birkaç daldan onaran metaforik itiraf
Eşyanın hayatını kolaylaştırır
Yoksul cümleleri kabullenmek
Ressamın paletinden boyayı sıyır
Fırçanın tuvale itiraz hakkı saklı kalır
Kulak kabart pınara
Kaynağı olabilirsin
Kelimesi kelimesine kaçıyorken kendinden
Kabri geniş kalbin susacak eşkâlini
Bir erdem sorunudur
Görünmez rüzgar yükü
İki ağız arasındaki uzaklık
En kusursuz durağanlık
Rengini feda eden her duvar biraz rutubet
Yeşermeye çalışan her sevinç gam çeker biraz
Gökyüzüne sürmek yüzünü
Ve her yerde görmek yüzünü
Üzüm üzüm üzülerek
Biliriz ki, insanın kendine ettiği
Kapanmayan yaradır,
Kelimelerin yetmediği yerde
Mutsuzluğu umudunda taşır
Cebi tedbiri elden bırakmayışlarla dolu
Yaşam cesareti zor
Yağmuru kuşanmış kadar
İnsan, kumaşından mı ıslanır
Rüzgar hep bir ağızdan essin
Yegâne güvencesi beyaz güvercin olan gemiye
Yol haritası, hüzünlü her iman ediş
Konuşuyoruz, dilsiz
İnsan insana soru, cevapsız
Zaman farkı var benim sevmemle
Beni anlamanız arasında
Zeytinsiz günlerden kalma,
İncirsiz edilmiş yemin



,

Ölümü öpüverdim
İki yana yasladım selamı, kendimle vedalaştım.