GÖZLERİNDE KAYBOLAN ŞİİRGel gör ki nev-i şahsın ne menem bir varlık, Şu kâinatın anlamını ,senden sorar oldum. Kurtulmak mürşide ermektir, medet ummaktır; Ben, senin gölgenden bile medet umar oldum. Kapandım kendime, aklıma ,fikrime seni sordum; Seher oldu bulamadım, yokluğunla yoğruldum. Yandım, kavruldum, piştim, kendimi buldum; Bir bakışına mıdır bilmem ,kalbine nakşoldum. Hasretini çekmek bile bahtiyarlıktır bana; Belki de gözyaşımdan meydana gelmiştir dünya. Gel ey canan yetiş gönlümün meyline; Zahmetsiz cennet mi olur, baş koydum senin cennetine. Sen bakınca dünya tutuşuyormuş gözlerinde; Koca alem yanarken ,ben yanmışım kime ne? Düşürme beni gözünden ,gönlünden yârim. Ben bir kez düşersem, kaybolurum yönümü yitiririm. |
Doğrumudur bilemem
Birde gözler kalbin aynasıdır derler
Ama gözler için yazılmış okuduğum en güzel şiir bu
Var ol usta
Esenlikler dilerim