KIRIK DÜŞLERGözkapaklarımda biriktirdim gökyüzünü, hüznün eksik harflerini tamamladı sabah. Bir şehir akıp gitti avuçlarımın arasından, bütün sokaklar adını unuttu. Kırık aynaların kenarında bir gülümseme buldum ve kendime benzediğini sandım. Ama insan, en çok da kendi gölgesinde kaybolur, bunu öğrendim. Zaman, bir sarmaşık gibi dolandı bileklerime, çırpındıkça daha çok bağladı beni. Ve bu sessizlik, Belki de yalnızlığımın en kalabalık hali. Her şiir bir haritaydı önceleri, şimdi ise yönümü yanıltan pusulalar gibi. Sağır ve dilsiz kelimelerle yazılmış, bir defterin ilk sayfasında kaldı çocukluğum. Oysa büyümek, en sevdiğim masaldı eskiden. Ve anladım ki, düşler de kırılır insan gibi, bir kenara atılır sonra, toparlayacak birilerini ararlar hep. |
Kaleminize sağlık, Üstadım! Her dize bir nakış gibi işlenmiş, her kelime derinlik dolu.