Karakurasular yine düzgün akmıyor önüne katıp götürüyor ne varsa insan tanımıyor insan dağ olmuş, taş olmuş, para olmuş akıp gidiyor bu kara nehirde bilmem kimler yıkanıyor kirlerini bırakıyor buraya bilirim incedir şiir ama zamanı değil kelebeğe özgürlük yüklemenin insana kanat takmak en iyisi sonra kolu bacağı bombalarda kopmayan insanlar ölmeyen insanlar yapmak gerek masala inanan kanatlı insanlar etten kemikten olmayan insanlar et kemik insanlar insan katil olmuş insanı öldürüyor tablosu gerçekleşmiş olmayan yamyamlar yiyor insanları etraf kan gölü insana insan bulaşıyor temizlemiyor insanlar birbirini daha da kirletiyor debeleniyor lâğımda fareler gibi az az ölüyor şiir beyne çöküyor ağırlığı insanın derken tüm gövdeye çöküyor ağırlık karakura oturuyor üstümüzde kımıldatmıyor kımıldat kımıl kı . 12. 10, 2015 / Nazik Gülünay |