(_arşiv_)

....
avuçlarında kül ve ateş
yitik bir adresin duvağından düşer güvercinler
mutluluk geni çalınmış gelinler gibi ansızın yere
makam-ı İbrahim’den dirilir aşkın gülleri
ah o cehennem kararı hükmünde yandığım sen miydin

tepeden tırnağa kan!
daha baharına bile nallanmadan
yirmisine yorgun ve revan ..
deli taylar geçer içimin bozkırlarından
melaline şahlanıp damar-damar kanadığım
menzilinde ölüm ve isyan!
zincirli kuyudan üşür ruhum

sen miydin ab-ı hayat diye kendime
kuytuluk bir uçurum aradığım

çıkar beni
simyası çürük yenilgilerimin gamlı sığınağından
yüzümün kalesine en fiyakalı acılardan direnişler yamalı
en zifin/en siyahından
kıyametler sızar kirpiklerinin sadağından
her istilaya /her acıya dayanır seddim
en çok yokluğun yıkar beni

sen miydin
macerası yokuşlarda biten zavallı bir taş gibi
geri geri yuvarlanıp durduğum

binlerce yıl ötesinden
kırağı kaplar iki boğazın da hıçkırıklarını
ortasında düğümlenir ayrılığın sevdası
asla kavuşamayan aşkların denizleriyiz sevdiğim
evvelinde engellerin kimyası

sen miydin
mahşeri bir yalnızlığın girdabında boğulduğum

sabahlar şivandır geceler yutar beni
ah o cemalinden santim-santim düş soluduğum
suların nefesiyle kırılır kandiller
yetmedi mi kıyamına kefen boyu viraneler

senin de kırılır aksi gözlerinde aynaların
uluyan rüzgarların en acemisine boyun eğmiş ürkek gemiler gibi
sen miydin seferinde durulduğum


kaçıncı yontu bu
kaçıncı huzursuz savruluştu bu
tahtın benliğimi sallar
ne ben kalacağım, ne izim ne de hiçliğim
nam şehri babil’in asma bahçelerinden kopan fırtına
dağıtsın göğünde kanayan bulutu
sonsuzluğu ikrar yaprak-yaprak tutunduğum dal sen miydin

Irağında mevsimleri soldu tarihin
suretinden ücra, kaç kez aklımı çeliyor zanlı gözlerin
söylesene sevgili
Azrail mi dokudu bakışlarını senin

sen miydin o kendime
cennetlik bir ölüm aradığım


_boran