Bir vefa görmedik, dost ile eşten,
Bu yüzden perişan, halimiz bizim.
Yandık çekinmedik, közden ateşten,
Şimdi çamur olmuş, külümüz bizim.

Konuşmadık, kısık kaldı sesimiz,
İçimizde kaldı, her hevesimiz,
Her sabah daraldı, can kafesimiz,
Sinemize gitti, elimiz bizim.

Yutkunduk çaresiz, yalnız kalmıştık,
Dostluk ummanına, kimle dalmıştık,
Sonunda onlardan, derste almıştık,
Kırk yerden kırılmış, kolumuz bizim.

Yüzümüz gülmedi, kederden yastan,
Nice darbe yedik, gardaştan dosttan,
Gayrı yüreğimiz, oldu kabristan,
Ölülerle dolu, solumuz bizim.

Yüzümüze gülüp, pusu kurdular,
Her fırsatta, bizi ansız vurdular,
Bağban olup, dalmızı kırdılar,
Sözde dikenliymiş, gülümüz bizim.

Boztepe düçarız, gam ile derde,
Ölüp gideceğiz, biz bir seferde,
Kimse el sürmesin, bırakın yerde,
Dokunmayın! Kalsın ölümüz bizim...