Adresyıldız karanlığının şavkında uçup olduğum yere düşüyorum orada çengi kıyamet ve birkaç damla yaş volkan telaşında çığrından çıkmış kulaklarımı ısırıyor gün bir çocuğun gözlerinde biterken gölgemle oyun oynayan zaman arasına düş soluyorum savaşıp ve sona yaklaşıp kucaklıyorum her şeyi dün adımların aklıyla kaybolup buluyorum adreslerimi oyuncak bebeklerimi saçlarımı dağıtırken ellerim buna hep inanıyorum sis aydınlığın görünmeyen mavisinde kuş kalabalığı dilimin bağını çözdükçe duyuluyor sesim iki avucumun arasında yol bulan ruhum şafağın rengi bakarsanız görürsünüz aynalar doğruyu söylüyor ki taze çiçek gibi tutuyorum bütün çocukları ölmemeli çocuklar ölmemeli hayaller bir balkon sefasında sohbet ederken maviyle düşünüyorum bunları martılar selamlıyor her fırtınada beni ... |
Bir kac kez okuturur kendini
Hep iceriğı dolu ğüclü
İçimizdeki o masum çöcuklar hiç ölmesin
Kutlarım kalemi ğüçlü şairem
Sevgilerimle