Ayrıklığıma kelebekler konduğunda bir gün
Senin varlığın anımsadım
Bir rahvan atın yelesinde tüketiyorum koşmalarımı
Tozlu dumanlı gidişlerin uslu uslu dönüşlerine
Ya sabahtan çıktığım yolcuğun akşamına ne demeli?

Senin bir varlığını çizsem
Titrek göğün kır çiçeklerine abdest aldırmasında bile
Utangaç olurdu

Yazmayı senden öğrendim
Öğrendim dedimse çiçek açan toprağın dinlemesi gibi
Bir taşın su da sekmesi
Yürüyen karınca dinginliği
Ürkek ceylanların dağ sırtlarındaki güvenlik hissi gibi
Şiir denilince adına divanlar yazmanın hülyasıyla
Örttüm dünyanın diş izlerini

Senden sonra sağ üst cebime kondurduğum
Tabelasına şiir asan devlet dairesine
Verdim istifamı

Mayhoş şiirler yazmanın artık yorduğunu
Senin tortularının biteceği un ufaklıkla
Dedim senin göğüne dokunursam elim kırılsın

Sonra çekildim
Kuytu köşelerin yakalarına siyah vedaların asıldığı kıyılara
Limanların sesleri keseceğini
Cesedim de senin tarafından öpülmelerin sıyrıldığını
Eski köyün kadim bir unutulmuş geleneği gibi
Silinip gideceğini var sayan hikâyeler anlatırdı ninem

Yürüdüm senden sonra
Senden uzağa
Senden beri
Ve üstesinden gelebilme kaçışlarına
Fakat hiç kaçmadım ki
Yaşamak için yapmak gibi
Öylesine

Şiir de bitmedi
yazmakta
Ben sevmenin bu kadar yakıştığı
Başka bir şiir görmedim karanfil...