Özlemenin ilk insanından geliyorum vatanım yokken
Kelimelerle kavgamın mevsimin kışındayım
Her şey biraz sarıya doğru akıyor
Aklımın kıyısından biraz evvel sınırsızlık adıyla geçiyor bir sevda

Ardıç gölgesinde bir yudumluk ağaç dipleri içim
Bizim şehrin önünden geçtiğinden beri zaman yalnızca sizlerin galip
Kutsal bir yürümenin sabahçısıyız erken ürkmelerinde dünyanın
Bilincindeyim ölümün uslu dur ey kıyametini cebinde taşıyan unutkan…

Duraksadım
Yara aldım
Alçalıp göğün üzgün duruşlarını bombaladım kırbaçlandığım yerlerde
Aşkın kanadında bir tutam sensizlik kokladığımdan anladım
Aşk harabeler diyarından öteye geçmiş bir medeniyet

Bir çocuklar kaldı
Bir de öteden beri iki yerin sadakat erleri kuşlar
İlacını öte diyardan almanın bir aydınlığı bu derinler
Ülkemden kaçtığımdan beri yormuyor beni serinler
Yürek sızısına isyan dolduranların
İlmekli yaz sonu ölümlerinin emaneti sanki adın

Daha çölden çıkamadığıma inanmışım
Rüzgârlı kumların yürek kıyılarına sürüklendiğini
Fırtınalı sıcakların
cehennem kopuşlu hallerine dem vuruşunu izliyorum.