göğün devam ettiği yerde
cennetin bit yeniği sayılan
bir dere yatağındaydım
bir sonraki seli tahmin etmek
sineklerin huyuna göreydi
ve canları sıkılınca her birinin
mutluluk adındaki süzgeçle
toprağı bana benzeyen
bir tepeye taşıyordu kalbimi
artık seninle
kaplumbağanın sırtında yürürüz
çünkü bazıları yavaşlamak ister
örneğin kümesini kaybetmiş bulut
aylanın (ay) uğruna
hangi yağmurun intiharıydı bilinmez
göğsüme dolanan sarmaşık
o gün bugündür
bir sarkaç gibi nefesimin tefrikası
yer yol bulunmaz bir pasajda
yazamaz olduğum bir öykü
hep var
özene bezene ağlarken
kimsesiz peçeteler adasına
giden bir kayıktayım
bu gidişle çocukluğum
guguklu saate sığar
ve tahta kuşlar
saat başlarında mola verir
kim bilir?
halının tüyleri bir atın yelesi olur
insanın yeter ki bu şiire benzeyen
lafazan martavalı olsun
ya da sırt üstü yatamayanın arkası
sevemeyeni çürükten sayarız
şakayık geçmişinden kurur
bir mola versem
dere yatağında ayağımı unuturum
ve cennetine koşamam
değil mi tanrım?
evet