vazgeçtim
masal olmaktan
ve ince bir şiirin diline düşmekten






kül yazgısı anılara nakışlanan düşlerde
kaç kez öldüğümün yaşını saymıyorum
kendime filizlenen yaşların doğumunda
cehennem yüklü halatın ipinde boy atıyorum
Hilal uyuyor bağrında
ben uyuyorum
kırık bir tesbihin
lal ucunda






dile gelmeyen sürü enkazlar arşınlarken bedenimi
karanlık bulutun sağ duyusuna
ömrümü yaslıyorum
ve yağmurları çalınan gökten
hiçbir şey beklemiyorum
çünkü kollarına uzanan çocuklar
benim güneşim
yar dokunuşlarım








vazgeçtim
kendi dağımı kazımaktan
ve sığıntı resimlere göz olmaktan






sırrımı eşeleyen rüzgarlar
yüzümdeki ben/leri ayıklarken
aynasız yönlere yüzsüzlüğü gölgeledim
ışık vermeyin gürültü kıvılcımlardan
karanlığa büyüdüm küçük tohumlardan
Anne eli değmeyen baharlardan
bu yüzden hala çocuğum
hala emekleyen bir hayat





tenimi tazeleyen su
çatlayan kabuklarımda
iyileşmez bir deniz


örtün üstünü derin yaralarımın

sızlıyorum

...