karşımda siyah beyaz bir resim
ayaza çalıyor mevsim…


kolaydır gerçeğin üstünü örtmek
çuvaldız mı yoksa İğne mi yakışır elime bilemedim

//
herkes kendi yarattığı gerçeğin zırhına bürünür
o yüzden zordur gerçekle yüzleşmek!


kolaydır kötülükleri günahı başkasına
güzellikleri, iyilikleri kendimize yakıştırmak


sessizliğimiz, suskunluğumuz kendi menfaatimiz
bir tek harftir öfkemize uyup yola düşmemize sebep


el gözünde saman çöpü filizlenecek diye beklerken
gözümüzde fitne ağaçları büyütürüz farkında olmadan!


riya ırmakları el topraklarında yol alıp
hercai çiçekler el bahçelerinde boy verir hep


kolaydır kendi seçtiğimiz renklerle
el tuvaline sinsiliğin ihtişamlı resimlerini çizmek


//
adımıza yazılan şiirleri kendi marifetimiz sayar
kıyamam dediğimiz ne varsa
kötülüklerin anası ilan ederiz ayağımıza değen ilk taşla


birileri kahırların koynunda çar naçar debelenirken
kimsesizlerin çaresizliğinden faydalanır hep birileri
ve bahane hazırdır “kader”


en büyük acıları biz çekeriz
ki çektiğimizi görseydi
haline şükrederdi çarmıhtaki İsa!!!


eyyy..
işlediği suçların cezasını kendince kesenler
sakın ha bırakmayın masumiyetin karinesini elinizden(!)


//
mevsim ayaza çalmış
ezberimde karanlık bir şiir
oysa “sevgi kuşun kanadındaydı”
o yüzden kalemim karanlığa karışsın istemedim!


ben alıştım
geçmediğim köprülere baç ödemeye!
kimse üstüne alınmasın,
sadece ben beni
ben beni anlattım bencileyin…