Yılı on bir ay şavkını hesaplıyor çocuk, babasının göç takvimini... hep aynı çıkarmış turnalardan...*

sesimde tutuş ey Hızır
Seyit Rıza divanına dem götür
babam şimdi o büyük oruçta

kadınlarımın yürekleri ceren yolu sevdalar arsızı
sarp yamaç
zulalaşan acı
su misali sözün
değirmenin ki kumla döner Sahra’yı öğütür
sor ateşe
sen de çamur
o yalandan yapılmadın mı?

şimdi derisini bu Zerdüşt güneşine soyan Yezidi gül
kaç parmağın diyetini öder

içimde
silik bir iz boş sandalyen
dört ayağını dört güz eyleyip gitsen de
ay ışığı hala gölgeni aydınlatır kuytumda
kesilen o çınarın çığlığını anımsa
onun Piri ki
duvar yürütür çul sandığın nefesinde

göç turnam
kana batan ayaklarınız
menevişlenen zılgıtlarınız
yasak bir öpücüğü kuşlayan mülteciler gibi terliyor kulağımda
o kuşburnu ağacının dalına eserken sam yeli
beni sonradan öğreneceğim düşlere mi doğurdun
söyle

/ toplandık dünyanın gözüne, bir candan gömüldüğümüz o boş mezarda, erkan tutarız/

şimdi o İnka’lı dostun eşkıya bellenen evindeyiz
yücelip sonsuzlaşan sesini
bu çarnaçar düşmüş serüvenin bir yerine katıyoruz
o Astek’li kadın mı
nasıl da bilmeden Dersim güneşini söylüyor
kavi rüzgarında

o eksilen mevsimdeyiz şimdi
ev damlarında uç dar ağacı
söğüt tenli
babam kendi kaynattı suyunu
celladının ellerini kendi yuğdu
ölümünü üç dara emanet bırakmak için

o tufan ki kızıl kumları savurdu başımıza
taç olsun annemin eteği babamın deyişine
ağıtına ses oldu bin yıl
bin yılda kül olsun
o dara emanet
hak kapısına sürgün
dost kapısına azat
eline /beline/diline öğüt olsun


ve
o car nefesidir ki ol kıyamet aşkları dervişidir
o hikaye; küldür
bin yıldır yıkılır ve yeniden kurulur
gökyaşıyla...


K.Y.



*Mert Metin’in şiirime yazmış olduğum mısraya kondurduğu turna izidir...
Sevgimle dem ola...