Pavarotti Yokluğu
Vertigo huzurlu şeritlerin
Rüyalarına hükmeden Bazik duyguyu humuslu toprağında büyüttüm Kehribar rengi gözlerin ulu bir ağaca Biçimsiz ben Konuşursan belki bir kaldırıma benzerim Bozon kaz suratlıdır Ya da sonuçlar el arabasında Taşınan çimento ve kireçtir Görünen o ki sağlam bir beher arıyorum Yuvam dediğim yerde gizli bir ölçeğim Üstelik hiçbir tadı yok etimin Kendimi yedikçe Pavarotti dolmuş şoförü olur Ve müzik narenciye sıkacağıyla konuşur Herkesin bir sesi varsa Bir yıldız orada toza dönüşür Orada benim memleketim Her gün oradalıyım demekten İçim acır İçimin bir yönü yoktur Kendime döner kahrım Venedik’i görmedikçe ağlarım Tanrım ne çok su derim Şehrin demek içi yanmaktadır Şeridimi seçtim Dolmuş Pavarotti ve ben sağdayız. |
güzel, seviyorum ben bu farklılığı...