Yeniden zil çalar durulmuş eteklerinkalbim titreyerek bir umut eşiğini atlarken açar bakarım gönül kapımdan içeri baş köşede açmaz çiçekler güneşi açarım yıldızımın peşinden sürüklerim hayatı izi karışır izime ah bitmeyen öyküm benim ömrü tozları düşünmekle geçer sıradan bir yaşamdır oysa iki katlı toprak evde başlayan sallanarak kurulan salıncakta şarkılara tutunarak şiirle yoldaş yerim bizdir, bellidir kimsenin penceresinde gözüm yok tok karnım sevdasız hayata aşk avcumun ortasındaki sıcaklık bakışını kanına nakşeden yokluğunda göklerde arayan yitik yıldızı kendi karanlığımı ışıtsam bilirim sen ışırsın göğümde gözüne girse bir dize kül olan günleri doğurur yeniden zil çalar durulmuş eteklerin her baktığın köşede bir çiçek açar yine dünyada devinir kokusu 26. 08. 2021 / Nazik Gülünay |
Selamlar.