Günlere takılı kalmış
yarını zikrederken uzakların  yalnızlığı.
Sakince bekler,
tandır alevinin gölgesindeki
iki katlı yatağı.
Sessizliği izlerken
her yağmur sonunda
birikir hüznün sağanağı, 
Gecenin katran renkli mateminde
beliriverir
onun tek  sığınağı!
 
Yokuşa esir hayaller,
süzülüyor
bir  özlemin ihtiyar gölgesinde.
Hüznün girdabı 
çoğalıyor
tebessümlerin kuruduğu çehresinde.
Maviliklere
sakladığı  sevdasını
hissediyor  her  bir zerresinde.
Yakamozlar
beliriyor ,
kanadının kırıldığı evlerin çevresinde.
 
Rüzgarın efsunlu uğultusunda
duyuluyor
huzurun  ayak sesleri .
Şeker kamışları toplanırken
açıveriyor
birden  sevda çiçekleri.
Maviliklerde
bir parıltı
yeşerir
ve  kaybolur karanlık ,
geceleri.
Yalçın dağların gölgesinde
salınıyor
umudun
o dimdik neferleri...
 
Boğuluyor
gözlerdeki   katreler
sensizliğin yükselen  ağıtlarında...
Takvim yapraklarını
eskiten ceplerim
sökülüyor 
o bakışlarında.
Gezinmek istiyorum
kader ağının
oltalarla dolu kıyılarında.
Soluyorum
dolunayın yalnızlığında,
gün batımının
ortalarında...
 
Yağmurları kurutuyor
zamanı  saklayan sarmaşıklardaki uğultu .
Yükseliyor
kasvet kokan sokakların taşlarından,
hüznün  esmer bulutu.
Zehrini
damıtıyor koca kapıların ardında,
sinendeki  bu kuytu .                           
Setrediyor gözyaşlarımı, 
toprağın  bağrında filizlenen
o avuntu ...
 
Uyanıyorum
aydınlığın ortasından,  
gecenin  soğuk dehlizlerine.
Kelepçeler takılıyor
saydamlaşmış sözcüklerime,
ve de gözlerine.
Yanıyor  özlem meşaleleri ,
zikredilen isminin son hecelerine.
Tenindeki kıymıklar
acı veriyor
gölgede bekleyen   senelerine.
 
 
Halılar toplanmış seyreder,
yarına  yükselen rutubetin sancısını.
İletir  gri duvarlar
levh-i mahfuzdan,
soğuk selamın
sessiz salasını.
Hüzne boyalı kalpler 
sandıkların diplerinde 
bulur 
eksik parçasını.
Çorak diyarların sersefil  yağmurları,
bekler
vuslatın
bir damlasını ...
 
Çaresizliğin kumaşı sökülmüş
elimde düğümleriyle
beklemekte.
Sessizliğin taştığı evlerde
sıralanmış bedenler 
her an erimekte...
Zamana mühürlenmiş  gözlerim
cemrelerin uyanışını
seyretmekte .
Bilinmezliğin cereyanı
şimdilerde
koşarak  şarkılar söylemekte.
 
Çözülüyor 
telefon ahizesinin dibinde 
sükuta boyalı diller.
Duyunca  birden
saklı tınıyı
doluyor
yeşile susayan esir gözler...  
Sararmış çehrelerin  kavsinden akan gözyaşlarına
yetmiyor mendiller.
Tozlu merdivenlerden iniyorlar  şimdi 
uzaklardaki saklı inciler ...

ZEYNEP SENA DOĞANTEKİN