Ahlat yolunda yarım kalan bir şiirin tamamlanma isteği üzerine, ben şiiri dinledim, o söyledi ben de yazmış bulundum.
Sevgiyle.🤍

Vedalar göğe yakın,bizden uzak vedalar.
Dağılmış tüm bulutlar,
Ancak yine de ortalıkta değil kanadı kırık kuşlar...

Vedalar yarınlara küs, bize tutsak vedalar.
Sahipsiz her bir cümlenin sonunda,
Burada da sonlandı feryat figan susuşlar.

Vedalar çağırıyor bizi, hasrete düşen vedalar.
İsimlerin unutulmaya yemin edildiği bir yolculuk öncesinde,
Toparlanır, gider bilinen tüm hatıralar...

Vedalar  ağlamaklı, suskunluğun  kalbinde soluyor vedalar.
Kalemler toplandı, kurudu bütün  tümceler
Yarınlarsa sessizliğin zehrinde  renklerinden vazgeçmekteler.

Vedalar şehrin gözyaşlarında, saatlerin yanı başında  vedalar.
Bazen bekler  bir ölünün  mezar taşında,
Ve ebediyet yolcusunun gözünü son kez kapayışında.

Vedalar  zifiri karanlığın koynunda,güneşe hasret vedalar.
Bir tutam sevgiye susamış dudaklardan,
Dökülür her bir nefese yetecek kadar  vuslat kokan armağanlar.

Vedalar kışın esaretinde, yazın  bir bakışına hayran  vedalar.
Deniz kokusuna  karışan siyah gümrah saçlardan,
Dağılır bir meltem esintisine uyanan sabahlar.

Vedalar kırgınlığın zemininde,yamaçlardan süzülüyor  vedalar.
Kuşlardan kaçmakta bazı yaralı kanatlar,
Ve  ne zaman konuşsa  vedalar ansızın kanarlar...

ZEYNEP SENA DOĞANTEKİN