SEN DİYE BİLİNEN TÜM ZALİMLERE, ZALİMLERDEN ÖTE ÖLÜMLÜLERE...

Kırılan her bir kalbin sessizliğinde yaşayan hatıralar,
Bilinen hislerin durağında,
Bilinmeyen duyguların derinliğinde sararıyorlar,
Kuşların süzülüşünde, yaprakların dökülüşünde,
Sonlanan binlerce hayat,
Dağılıyor zamanın gök hüznüne,
Sürgünden kalma binbir çeşit ademden çığlıklar!

Solarken bedenler toprağın koynunda,
Anmayacaktı kimse adını,
Ölümden yükselen rayihanın keskinliği,
Doldursun bulunduğun tüm odaları!
Dualar sanrılar ve sanılanlar…
Sonrası,
İptidai bir sessizlik!
Ve terkediliş kaplasın tüm duvarlarını….

Hani dönmeyecektin kızıl vadilerden?
Derin suların hükümdar olduğu ülkelerden,
Kaçmak lügatlara sığmayan bir ağırlıktı hani!
Esrarengiz adımların ezip geçerdi ya sokakları,
Sözlerin bir büyü olup sükuta kavuşurken ruhu revan,
Yakışmadı tenine bu karanlık zindan ve kalpler yerle yeksan...

Bekleyenlerin nefesi tutuldu sanki,
Çöle batıp çıkan bedevilerden sanacaktı herkes seni.
Kayıplara yazıldı sandılar adını, simsiyah renklerle...
Bilmediler ki yalnızca gök mavisiydi ürkek gözlerin
Duyulmadı ardından seni çağıranların feryadı
Ve bilmedin sen de dönüp ardına bakmayı...

Kavuşmak bir çığlık savurdu geceye!
Vuslatın zehirli kadehine uzanan kaçak bedenlerin ellerine...
Bir yanı aydınlık bir yanı karanlıktı ya sevmek,
Sonrasını bilmeden tutunmaktı yaralı bir kuşa,
Uçar mıyım, düşer miyim demeden,
Bilinmezliğin koynuna savrulan bir nefes,
Derinlerin çağırdığı sığ kıyılarda can bulmayan bir ses!

Sevmeyecektin kuşların kanatlarını,
Korku ile bir midir yaşamak?
Baharı temaşa ederken bülbüller, dönüp bakmayacaktın hani!
Gönlünde değil gözlerinde senin hüzün...
Ağlamak yüreğinde saklı bir emanet sanki,
Gözlerin gülmeye muktedir,
Susmak ise diline yakışmış bir lezzet,baki!

Güneş batarken perdelerin ardından.
Kem gözlerin baktığı kuyulardan,
Sahtesi kabarık dar yuvalardan,
Seni arayınca seneler,
Ölüm doğdu geceye,
Ve doğum öldü sessizce…

ZEYNEP SENA DOĞANTEKİN