Yorgun elleri
fersiz gözbebekleri
çukur kazıp oracığa gömülmüştü.
Berraklaşmasını beklediği
bulanık bir rüyaydı gördüğü.
Ne sevinç kalmıştı dünyasında
ne de bir gülüş.
Zordu adım atması
Çelimsiz ve güçsüzdü.
’’Temmuzda üşür mü insan..’’
üşüyordu..

Amansız bir kırbaç gibiydi kaderi.
Kelebek bile intihar ederdi.

Yüreği ölü bir dünyada
adaleti merhametiyle
aşkı nefretiyle
pusatlarda bekledi.
Umut en çok da
umutsuzluğun ekmeğiydi.
Zor günlerin ardından
huzurdu tek istediği.
Yaşamak içinde bir titreyişti.
iç çekişleri nefesine vurulan kelepçeydi.

Çıkış kapısı aradı;
duymanın sağırlığına sığınan
bakan gözlerin ağır yükünü taşıyan
Tüm var oluşların içinde
yaşayan ama hissetmeyen..
Tıpkı gerçekler gibiyken
elindeki kör fener.

Heybesinde soru işaretleri
gezdi durdu istasyonları.
Tanıdık bir yolcuydu
yüzünü kendine çeviren
Sırtındaki sancılarıyla
içimizden ağır ağır geçen..!


Ferdaca