Yeniden Yaşamakfakat her yaşta yeniden yürümeyi öğrenir insan kırgınlıklarla dolu sarı bir hastane odasında duvarlara tutunarak ve korkarak yürür varmak istediği yere varmak için… (insanın gerçekten varmak istediği bir yer var mı?) ya da belki savrulduğu yerden doğrulmak sığındığı eve geri dönmek için öğrenir yürümeyi belki de lavaboyu arar yalnız yüzünü yıkamak için çünkü insan küçük şeylerin içinde barınır bir umut arar orada yaşamın korkunç saldırganlığında ince, ölümcül, soğuk mermiler gibi uçuşan kader parçacıkları arasında belleğini yitirmemek için. her yaşta öğrenir yürümeyi insan kül harlanır uçuşur kardelenlerin üzerinde kasığından çekilen bir tüp kanla canlanır acı ama umutlu… kendine tutunarak yürür insan çünkü yalnızdır çağlar boyu nemli bir duvar gibi durur kendinin önünde ona ağlar. sonra gizlice güler bir şey (ki tanrıdır o...) gelir ve bir bardak sıcak çay bırakır yanı başına ilaç kutularının enjektörlerin arasından tüter kokusu cıvıl cıvıl güneşli sokakların... ne dersen de küçücük şeylerin içinde dirilir insan filizlenir nefes alır... ve yeniden öğrenir yaşamayı. Ö.K |