Yoktu, varlığında biriktirdim...
Ağlanası pınarlardan...
Gün vardı, sonra ay dolandı, yıl oldu...
Geçmişte kaldım adım dururdu yalnızlıklarda...
Ve adım dururdu ayrılıklarda...
Farklı bir kitabın bilindik kıyılarından okudum...
Meğer ben-i adem, nankörmüş...
Hep iki büklüm kaldım, güzellik tutuklusuydum...
Bi karardım, dünya cephesi ağır sabır/dı...
Rabbime sığındım, teselli aldım...
Sonra zaman geçti, ben seyirci...
Çok saygımla.


deniz_tayanç tarafından 5/12/2021 3:44:28 AM zamanında düzenlenmiştir.

Şiie ve şaire dair bir makalede;

Edebiyat bahçesinin en güzel çiçiğinin şiir, şairi ise onun bahçevanı olduğundan bahsediliyordu.

Hemen akabinde;
Ancak onun hangi iklimde daha güzel gelişip serpileceği,

onun renginin ve kokusunun ne olduğu, gerçekte nasıl olması gerektiği,

onu hangi mahir bahçevanların daha iyi yetiştirebileceği hususlarında tam bir görüş birliği sağlanamıştır deniliyordu

( Mustafa Özbalcı)
....

Ve şairin şiir bahçesi;

Ve şairin içindeki kuşlarla vaktin bahçesine kurduğu düş heceleri..

Şiiri şen şakrak kılan nağmeler.

Taş oyuklarında çatlayan tohumlar, balkonda bahar çığlıkları, rüzgarla raks eden ezgiler, şiir tanımına yeni bir soluk yeni bir boyut getiriyor gibi öylece fark edin beni diyor

Naçizane bana göre şiir;
Bismillah!
Sofrasından ruhu doymuş gibi bir türlü kalkamadığımız çağrılı açlıktır.Sürekli olarak kulağımız o seste, ruh hep o sinide.Kelime kelime harf harf, nefes nefes gögşümüze çakıp durduğumuz veli ni'metimiz o bizim.

Ve şairin şiir bahcesinde çiçeklerden envai çeşit kokular taşıyor etrafa rüzgâr.Ruhununuz direği kırılıyorsa eğer normaldir.

Çiçekler hormonla değil sevgiyle büyüyor.Muhatabından aldığı o ışıkla, sevgiyle renkleniyor, cennetten bir lir köşesi oluyor adeta.
Evren sepetinden bir buket gül seçer gibi..

Eyvallah şiirdaşa ve şiirine

Tebesümle.